BİRAZ ÜMİTLENDİM… ÖĞRETMENLER MÜLÂKÂTLA ALINACAKMIŞ

ÂYET-İ KERÎME

Ey Peygamber! Dinlerine uymadıkça Yahudiler de Hrıstiyanlar da senden asla hoşnut olmayacaklardır.

Bakara, 120.

HADÎS-İ ŞERİF

Dünya tatlı ve caziptir. Allah sizi dünyada egemen kılacak ve nasıl davranacağınıza bakacaktır. Dünyadan ve kadınlardan sakının.

Müslim, Rikak, 99.

SÖZÜN ÖZÜ

Bir düşünce için ölümü göze almak, kendini feda ediş değil; hayatı anlamlandırmaktır.

İsmet Özel

Kategori : / MAÂRİF (Eğitimle İlgili Yazılar)

Okunma Sayısı: 2852

Yazar: Ahmet Ar

BİRAZ ÜMİTLENDİM… ÖĞRETMENLER MÜLÂKÂTLA ALINACAKMIŞ

Haber: Millî Eğitim Bakanı İsmet Yılmaz açıkladı: Bundan sonra yapılacak tüm öğretmen atamaları mülâkâtla yapılacak. (Haber7.com, 16. 10. 2016)

Ne kadar sevindiğimi anlatamam. Bu benim için olmazsa olmaz bir şeydi. Dünyada hiçbir ülke kendi vatanına ve millî-mânevî değerlerine düşman veya lâkayt insanlara yeni nesilleri, yani geleceğini teslim etmezken biz ahmak mıydık? Millî Eğitim Bakanımızı hararetle tebrik ediyorum. Bu karar yakın zamanlara kadar maârif meselemizde bir inkılâptır. Şimdi geriye mülâkâtın hangi fikir ve endişelerle yapılacağı kalıyor. İsmet Yılmaz’ın aşağıdaki sözleri sancının farkında olduğunu göstermekte ve bizi ümitlendirmektedir:

Öğretmen atamaları için en doğru usulün mülâkât yöntemi olduğunu belirten Bakan Yılmaz, "Eğitimdeki en önemli unsur öğretmen, Öğretmen eğitimin kilit taşıdır. Dolayısıyla öğretmenin niteliğini arttırmalıyız. Daha önce KPSS'den en yüksek puanı alan atanıyordu. Peki bu doğru bir atama usulü müdür? Geleceğimizi teslim ettiğimiz öğretmenler için doğru bir yöntem değildir. Bundan sonra bütün öğretmenler mülakatla alınacak. Öğretmenlere her yıl sözleşme yapılacak. 4 yılın sonunda performansı yeterliyse kadroya alacağız." dedi. (Aynı haberin devamı)

Biz de aynı fikirleri dile getiren bir hayli yazı yazmıştık. İSTİKBÂLİMİZ VE HOCALARIMIZ başlıklı yazımızda bakanla aynı cümleyi sarfetmişiz: Eğitimin (aslı maârif) en mühim unsuru öğretmen (aslı hoca/muallim) dir.

Aşağıda 14. 05. 2012 tarihinde yazdığımız bir yazıyı yeniden nazarlarınıza sunuyorum.

EĞİTİMDE ZİHNİYET İNKILÂBI İSTİYORUZ

(Bu yazımızda öğretmen seçimi ve atamasının mutlaka mülâkât ile yapılmasını istemiştik)

Eğitimin dimağından “edep” kalktı.

Oysa nesepsiz “eğitim”den evvel bu işlerin adı “maârif” idi ve bünyesinde, insanın yetiştirilip olgunlaştırılmasıyla alâkalı bütün güzellikleri taşırdı. “Maârif”in kökü “irfan”dı ve irfan, kuru bilginin çok çok üstünde îman, ilim, hilm, güzel ahlâk, hürmet, mahabbet, edep… sahibi; gönül ehli olmak demekti. Maârif denilen faaliyet de insana bu haslet ve meziyetleri kazandırma cehdi… Hedef herkesi nasibince ve kabınca “insân-ı kâmil” olma yolunda ilerletmekti.

“Maârif”in gayeleri arasında “bilgi” sahibi kılmak da bulunmakla beraber, o, asla bundan ibâret bir şey değildi. En çok bilgiye sahip insan “maârif”in asıl hedefi bakımından en gerideki insan olabilirdi meselâ. Kafası bilgiyle dolu bir kişide büyüklerine hürmet ve küçüklerine şefkat yoksa sahip olduğu bilgi onu insanlık bakımından yüksek bir yere koymamızı gerektirmez. Ama tersi mümkündür: Çok fazla bilgiye sahip bulunmayan bir kişinin hâli edep ve terbiye doluysa o, insan olarak başların tâcıdır.

Cemil Meriç’in bir kitabının adını “Kültürden İrfana” koyması boşuna değildir. “Hafızaya çakıl taşı gibi saplanan bilgi kırıntılarına yeni bir ad bulduk: kültür.” Eğitimimizin hâl-i pürmelâlini aksettirdiği için en iyisi paragrafı bütünüyle almak: “Asırlar geçti, birer birer söndü meşaleler. İrfan asâletini kaybetti. Hafızaya çakıl taşı gibi saplanan bilgi kırıntılarına yeni bir ad bulduk: kültür. Genç kuşaklar, Batı’nın bit pazarlarından ithal edilmiş bu hazır elbiselere küçümseyerek bakıyor. Hoca öğretmen oldu, talebe öğrenci. Öğretmen ne demek? Ne soğuk, ne haysiyetsiz, ne çirkin kelime. Hoca öğretmez, yetiştirir, aydınlatır, yaratır. Öğrenci ne demek? Talebe isteyendir; isteyen, arayan, susayan.” (Cemil Meriç, Bu Ülke, İletişim Yayınları, İst. 1997, 8. baskı, s.99)

Şimdi bir yangın yerinin külleri üzerinde birbirinden farksız öğretmen ve öğrenciler çelik çomak oynuyorlar ve yapılan işe “eğitim” diyoruz. Ayağının altındaki küllerden habersiz, şuursuz, fikirsiz, hürmetsiz, edepsiz, irfansız bir debelenme… Maârif denilen sarayın hiyerarşisi tepetaklak… Müstahdem, padişah tahtında… Öğretmen, öğrenci, veli ve bütün bir camia “bilgi” diyor da başka bir şey demiyor. Bilgi ile kasıtları da maneviyattan soyunmuş kuru bilgi yığını. Bol test çözdürecek, “sınavları ful çıkartacak” bilgi… İnsanlığımıza asla katkısı olmayacak bilgi… Çocuklarımız kansız, dehşetsiz ve ahlaklı bir roman okuyamıyor; bir film seyredemiyor. Netice: Sevgilisini doğrayıp çöpe atan gençler; ilkokullara inmiş sigara, alkol, uyuşturucu… Herkes neticeden şikayetçi, sebebe kör. Bu çocuklar ve gençler kendiliğinden ortaya çıkmadı ya…

Maârif, insanı “eğip bükmez”. Doldurur, besler, yüceltir.

Maârif, insanın tepesine balyoz vurmaz. Kulağına fısıldar, iyileri emsal gösterir, koluna girer, ürkütmeden, korkutmadan, müjdeleyerek “yola” koyar.

Bu millet şu kadar yıldır tarihinde hiç görmediği bir “eğitim”le eğilip bükülüyor. Bırakın “Ağaç yaş iken”i; kanırtıla kanırtıla, kırıla döküle, kanatıla kanatıla eğiliyor, bükülüyor. Her eğilip büküldüğünde de kendinden biraz daha uzaklaşıyor, olmadık limanlara biraz daha yaklaşıyor. Bu fasit daireden kurtulmak baş meselemiz olmalı.

Bizi kurtaracak olan 4+4+4 gibi kışır tedbirler değil. Bu çabaları kaldırıp atmıyoruz; ama bir denize ihtiyacı olana bir havuz vermek gibi… Kifayetsiz… Bize lâzım olan köklü ve kökten bir zihniyet inkılâbıdır. “Köklü ve kökten”, yani hem “kökümüz”e uygun, hem “kim ne der?” korkusu taşımadan sistemi hücrelerine kadar yenilemek… Eğitim sistemimiz kendi îman ve irfan köklerimizden devşirilerek damıtılmış iksirlerle tepeden tırnağa yıkanmalı. Batı’dan alınıp gövdemize bir kurt gibi sokulmuş bütün zihniyet kırıntıları ayıklanmalı. Bu zihniyet inkılâbının temeline de kaybettiğimiz cevher “irfan” yerleştirilmeli. Çocuklarımızı “kalp insanı” olmak gayesinden koparıp bir kuru bilgi ve test canavarı yapan mevcut zihniyetten bu sûretle uzaklaşılmalı. Bir yarışın galibinin kim olacağı önceden bilinemez. Zekâ, plânlı ve disiplinli çalışma gibi kriterlerin varlığı bu hakikati pek de değiştirmez. Her yarışın mağlupları olacaktır. Galipler, bir şekilde meselelerini hallettiler diyelim, mağlupları ne yapacağız? Biz, mağlupları da kazanacak bir zihniyet inkılâbı peşindeyiz. Ne bakımdan? İnsanlık bakımından elbette… Test çözmede başarısız nice çocuğumuz, başarılı nicesinden daha iyi bir insan olabilir; ve asıl değer ölçüsü de bu olmalıdır. Testte başarılıya da başarısıza da bir göz ile bakacak; kendilerini değerli kılacak olan keyfiyetin bu test başarısından ziyade edep ve irfan olduğunu telkin edecek bir zihniyete çölde su gibi ihtiyacımız var.

İşe öğretmenlerden başlamaktan başka çare yok… Sular yukarıdan aşağıya akar; sünnetullah budur. İnsân-ı kâmil olmayı bırakın, bu mefhûmu ömründe duymamış yüz binlerce öğretmenle böyle bir zihniyet inkılâbını yapabilmek mümkün değildir. Hele de böyle bir mefhumu duysa bile -malum sebeplerle- düpedüz ona düşman öğretmenlerle yapılacak hiçbir şey yoktur. İlk mektepten başlayarak bütün okullara -bilhassa öğretmen yetiştiren okullara- mutlaka bu yeni zihniyete muvafık edep, irfan, ahlâk dersleri konulmalıdır. (Kastımız halihazırdaki ürkek dersler değildir). Hep yapılageldiği gibi “Nasıl olsa bu dersi okudu” diye herkes öğretmen yapılmamalı; öğretmen seçilirken, okunan bu derslerin onlarda ne derecede “hâl” olabildiğine bakılmalıdır. Hangimiz çocuğumuzu, onu çeşitli vaadlerle kandırarak porno videosunu çeken bir öğretmende okutmak isteriz? Öğretmenler bu şekilde “seçilmezse” fasit daireye binlerce kişi daha eklemekten başka bir şey yapmış olmayız. Sistemin “görünmez” çarkları içinde bir şuurlu kişinin yaptığını beş kişi yıkar ve biz hep ağlar, hep şikayet ederiz. Düzen de böylece devam eder gider. Mevlânâ yine güzel söylemiş: “Ambarda fare yoksa ibâdet buğdayı nerede?”

Sıkıntımız iyi ders anlatan değil; her bakımdan “örnek” olabilen öğretmen kıtlığıdır. Edep-ahlâk; ilim-irfan; idealizm-heyecan; çalışkanlık; giyim-kuşam... Her bakımdan örnek olabilen… O zaman görün çocuklarımızın ne harika varlıklar olduklarını…

“Önceden nasıl bileceğiz?” demesin kimse. Edepli-irfanlı insanın da herkesçe malum çok açık husûsiyetleri vardır. Bunlara dikkat edildiğinde -her seçimde vaki olabilecek ufak tefek isabetsizliklerin dışında- doğru kişilerin seçilebildiğini herkes görecektir.

Artık eğitim değil, maarif istiyoruz. Hâfızaya çakıl taşı gibi batan bilgiden ruhları sulayıp insanda “hâl” olarak görünen bilgiye, “irfan”a geçilsin istiyoruz. Öğretmeni sadece “öğreten” olmaktan kurtarıp “yetiştiren, aydınlatan” bir “hoca” yapan; öğrenciyi de “zoraki öğrenen” olmaktan “isteyen, arayan, susayan” “talebe”ye yükselten bir zihniyet inkılâbı istiyoruz.

Ki meş’aleler birer birer yansın.

Yeniden…

http://dogrulus.com/yazi/2540/MAARIF-Egitimle-Ilgili-Yazilar/EGITIMDE-ZIHNIYET-INKILABI-ISTIYORUZ.html

Aynı mevzudaki eski yazılarımızdan birkaçını daha ıttılaınıza arz etmeye devam edeceğiz. Bu büyük hamleyi desteklemek şarttır.