23 NİSANI KUTLAMAKTAN UTANIYORUM!

ÂYET-İ KERÎME

Ey Peygamber! Dinlerine uymadıkça Yahudiler de Hrıstiyanlar da senden asla hoşnut olmayacaklardır.

Bakara, 120.

HADÎS-İ ŞERİF

Dünya tatlı ve caziptir. Allah sizi dünyada egemen kılacak ve nasıl davranacağınıza bakacaktır. Dünyadan ve kadınlardan sakının.

Müslim, Rikak, 99.

SÖZÜN ÖZÜ

Bir düşünce için ölümü göze almak, kendini feda ediş değil; hayatı anlamlandırmaktır.

İsmet Özel

Kategori : / KADIN VE ÂİLE

Okunma Sayısı: 2714

Yazar: A. İklim Bayraktar

23 NİSANI KUTLAMAKTAN UTANIYORUM!

Bugün gazetesi yazarı Gülay Göktürk Samanyolu TV’de katıldığı bir tartışma programında, eskiden beri savuna geldiği animasyon çocuk pornosunun düşünce özgürlüğü kapsamında düşünülmesi gerektiğini söyledi.

Moderatörün "çocuk pornosunu onaylıyor musunuz?" sorusuna Gülay Göktürk, “düşüncelerimin ve söylediklerimin arkasındayım” cevabını verdi.

Bugün 23 Nisan Çocuk Bayramı ve bir kadın, animasyon çocuk pornosunu düşünce özgürlüğüne bağlayabiliyor. Dünyada en ağır suç kabul edilen çocuk pornosunun düşünce düzeyinde var olabileceğini savunabiliyor. Gülay Göktürk’ün çocuğu var mı, yok mu bilemem ama bu düşünceyi savunması için çocuklardan nefret etmesi gerekiyor.

Çocuklardan nefret etmek de yetmez. Nefret kişisel bir duygudur ve belli bir hedefi vardır. Bu kadının yaptığı tüm çocuklara kötülük ve bunun da pekâlâ farkında ama yapıyor. Nereye yamanmak istediği, nasıl ilginç olup da gündemde kalmaya çalıştığı yazdığı yazılardan belli oluyor zaten.

İnsanın aklına gelmiyor değil: Bu kadın çocuklara potansiyel birer “fahişe” olarak mı bakıyor. Erkek çocuklara da kız çocuklara da…

Yetişkinlerin çoğunluğu için bile pornografi bir utanç kaynağı iken, bunu çocuklar üzerinden söz konusu etmek nasıl bir şeydir? Anlamak mümkün mü?

Savunmasız bir çocuğun acımasız bir pornografi malzemesi olmasından nasıl bir haz duyuyor insanlar? Gerçekten “insan” denilebilir mi bunlara?

Çocuklarla ilgili istismar Gülay Göktürk ve benzerleri ile sınırlı değil tabi ki.

Adana Otistik Çocuklar Sağlık ve Eğitim Derneği Başkanı sosyolog Fehmi Kaya, otistik çocuklarla ilgili olarak “beyinlerinde Allah alanı gelişmemiş” teşhisinde bulundu.

Tıbbi bir teşhis değil bu elbette ama sosyolojik bir teşhis de değil. Bir yerlere yaranmak, yamanmak adına yapılmış bir açıklama. En azından öyle olduğunu ummalıyız. Bir ideoloji veya yalakalanma adına yapılmıyorsa bunlar, gerçekten içler acısı bir durum.

Fehmi Kaya adlı sosyolog, “Otistik çocukların beyinlerinde Allah alanı gelişmemiş, onun için ibadet etmeyi, Allah’a inanmayı bilmiyorlar,” diyebiliyor.

Fehmi Kaya: “Onun için ibadet etmeyi, Allah’a inanmayı bilmiyorlar. Otistik çocuklara uygulanacak farklı terapi yöntemleriyle, çocukta farkındalık yaratmak gerekiyor. Bu farkındalığın içinde, duyularının iyi gelişip karşısındakiyle empati kurmayı öğrenmesi gerekiyor. Normal insanların yaptıklarını neden yaptığını öğrenmesi gerekiyor. Bunun sonucu olarak da bir yaratan olduğunu, insanların buna inanıp ibadet ettiğini anlaması, kavraması, içselleştirmesi gerekiyor. Böylece beyinlerinde inanç alanı oluşturulabilir,” diyor.

Dernek Başkanı Fehmi Kaya değil de, bakkal Hüseyin efendi böyle bir açıklama yapmış olsaydı, bir nebze normal karşılanabilirdi ama bu adam Otistik Çocuklar Derneği Başkanı…

Tıp henüz otizm ile ilgili birçok küçük “neden” sorusuna bile cevap bulamamış ama bizim Fehmi Kaya alan yaratmayla ilgili bir hipotez geliştirmiş bile.

Korkarım çocukların beyninde böyle bir alan yaratabilmek için Fehmi Kaya her türlü yola başvuracaktır. Bu adamın, otistik çocukların çevrelerine karşı ilgisizliğinden, karşısındakiyle göz göze gelmekten kaçınmasından, iletişim kurmamak için her türlü çabayı göstermesinden, saldırganlığından, yalnız kalmaktan hoşlanmadığından haberdar olması gereken dernek başkanı cilalı ceviz bir masanın gerisinde oturup, kendi kafasına göre çözümler mi üretiyor?

Söz konusu evlat ise o evlatların ailelerini tedirgin edecek açıklamalar yapmamak gerekir.

Velhasıl içim acıyor; kitapların “okumayın”, oyuncakların “oynamayın” dercesine pahalı ya da sağlıksız “Çin malı” diye özetlendiği ülkemde 23 Nisan Çocuk Bayramı kutlamaktan utanıyorum.

Utanç duyuyorum: 213 ülke arasında çocuk istismarında dünya ikincisi bir ülkede yaşamaktan.

On bir milyon çocuk nüfusu olan ülkemin çocuklarının dört milyon altı yüz yetmiş dört bin beş yüz kırk beşinin işçi olarak çalıştırılmasından utanç duyuyorum.

Daha regl olmayı bile bilmeden gelin giden kızlarımız adına utanç duyuyorum. Ekmek, baklava çalan çocuklara dokuz yıl ceza verilmesinden utanç duyuyorum. Utanç benim için yüreğimin üzerine taktığım bir arma gibi oldu. Nereye baksam utanç duyacağım bir çocuk istismarı ile karşı karşıya kalıyorum.

Dilenci olarak sokaklara salınan çocukların kirli ellerine, buruk suratlarına bakıyor ve onların çocukluktan çıktığını görmekten utanıyorum. Çocuklarına günlerdir yemek pişiremeyen annenin intihar ettiği, milyarları çalanların ardı ardına aklandığı, mahkemelerin “zenginleri” sevdiği, güçlünün zayıfı yere yapıştırdığı ülkemdeki adaletsizlikten utanıyorum.

Utanıyorum ve bunu göğsümün üzerinde, tam yüreğimin çarptığı yerde bir arma olarak taşıyorum. Utanç arması.

Son beş yılda kocası tarafından öldürülen kadın sayısı altı bin doksan altı… Çoğu anneydi. Babalarının annelerini öldürdüğü çocuklar… Onları düşününce utanıyorum. Yine son beş yılda yirmi dokuz bin altı yüz kırk bir çocuk gelin vermiş bir ülkede yaşıyor olmaktanötürü soluksuz bir utanç sarmıyor mu sizi de?

Küçücük kız ve erkek çocuklara tecavüz eden sapıkların “iyi halden” ceza indirimi aldığı bu ülkede, adalet rayına oturmadıkça göğsüme taktığım armanın yeri değişmeyecek. Hep utanç içinde olacağım, başkaları adına.

Böyle bir tablonun tam ortasında imzasını koyuyor Gülay Göktürk denilen kadın. Böyle bir çocuk tablosu içinde çocuk pornosuna icazet verebiliyor. Ne diyeyim, Allah hepsini ıslah etsin.