KÜLTÜRÜN VE DİLİN KUDRETİ

ÂYET-İ KERÎME

Ey Peygamber! Dinlerine uymadıkça Yahudiler de Hrıstiyanlar da senden asla hoşnut olmayacaklardır.

Bakara, 120.

HADÎS-İ ŞERİF

Dünya tatlı ve caziptir. Allah sizi dünyada egemen kılacak ve nasıl davranacağınıza bakacaktır. Dünyadan ve kadınlardan sakının.

Müslim, Rikak, 99.

SÖZÜN ÖZÜ

Bir düşünce için ölümü göze almak, kendini feda ediş değil; hayatı anlamlandırmaktır.

İsmet Özel

Kategori : / DİL KALESİ

Okunma Sayısı: 1566

Yazar: Yavuz Bahadıroğlu

KÜLTÜRÜN VE DİLİN KUDRETİ

KÜLTÜRÜN VE DİLİN KUDRETİ Sayın Cumhurbaşkanımızın “Türkçe” derdini anlıyorum, çünkü bendeniz de aynı dertten muzdaribim.

Ama asıl anlaması gerekenlerin anladığından pek emin değilim…

Asıl anlaması gerekenleri sayayım isterseniz: Milli Eğitim Bakanlığı, Kültür Bakanlığı ve belediyeler…

Milli Eğitim Bakanlığı tayin-terfi ve yeni okul inşaatlarıyla, Kültür Bakanlığı turizmi canlandırmayla o kadar meşgul ki, bakanlıklarında köklü değişim gerektiren asıl konulara vakit ayıramıyorlar.

Ayrıca “kültür” gibi mücerret (soyut) bir konu ile “turizm” gibi müşahhas (somut) bir konunun aynı bünyede toplanmasını anlamak mümkün değil. Ağırlık ister istemez para getiren turizme kayıyor. Kültür ise maalesef sahipsiz kalıyor.

Konuşmalarından anladığımız kadarıyla Sayın Cumhurbaşkanımız işin farkında: Ancak “farkındalık” yetmiyor. Kadroları harekete geçirecek düzenlemeler lâzım. Sayın Cumhurbaşkanımızın kişisel çabasıyla olacak iş değil. Topyekûn bir harekete ihtiyaç var. “Dertli” uzmanlardan kadrolar kurmak ve kadroları orkestra şefi ustalığıyla yönetecek “deliler”in yönetimine vermek lâzım.

Gerçekten de “delilere” ihtiyacımız var. “Akıllılar”ın batırdığını ancak “deliler” ayağa kaldırabilir. Malum: “Akıllı düşünene kadar deli köprüyü geçer!”

Artık köprüyü tartışmaya değil, geçmeye muhtacız!

Cumhurbaşkanı çırpınıyor, ama Başbakan’ın ağzından “kültür” ve “dil” kelimelerini duymuşluğumuz yok. Atatürk konusundaki hassasiyeti keşke bu konularda da olsa…

Türkiye, teknik yatırımlardan ibaret bir ülke olamaz. Teknik yatırımlarla bir ülke topyekûn gelişmeyi sağlayamaz. Kaldı ki, teknik yatırımların sürdürülebilmesi bile kültürel atağa bağlı.

Bu tespitim tüm aydınları kapsıyor. Dil ve kültür konularına bu kadar duyarsız insanlardan “aydın” filan olmaz (Sayın Cumhurbaşkanımız bir konuşmasında “çeyrek aydın” demişti ki, tam oturuyor). “Aydın” olsa bile “münevver” olmaz.

Malum: Toplumunun önünü aydınlatabilen ve açan insanlara eskilerimiz “münevver” derlerdi…

Bu kelimenin kökü “nur”a dayandırılır, “ibadet ve taatla nurlanmış, imanî ve İslâmî tahsil-terbiye ile intibaha gelmiş âlim” anlamında kullanırlardı.

Nice kelime ve kavramlarla birlikte bu kavramı da “kökü dışarıda” sayarak savurduk…

Meğer kelime deyip geçmemek lâzımmış...

Kelime bir milletin karakteri, ufku, en kıymetli hazinesi, âdeta şuur ve hafızasıymış...

Yerleşik her kelimenin kıymeti “kâmus namustur” (Cemil Meriç) sözüyle özetlenecek kadar kutsalmış meğer.

Düşünün ki, bugün sizin kullandığınız (ya da kökü Arapça-Farsça olduğu gerekçesiyle kullanmadığınız) herhangi bir kelimeyi, tarihin içinde Fatih Sultan Mehmed de kullanmış olabilir, Mimar Sinan da, Osman Gazi de…

Kelime, tarihi bağların düğümüdür, geçmişi geleceğe kilitler.

Tabii eğer “hakikat” yerine “gerçek”i, “imkân” yerine “olanak”ı, “mümkün” yerine “olanaklı”yı, “ihtimal-muhtemel” yerine olasılık”ı kullanmıyorsanız…

Çünkü kelime haznemizin tarihi köklerinde “olanak”lar, “olasılık”lar yoktur; “imkân”lar, “mümkün”ler vardır…

Belki de bu yüzden Osmanlı Devleti bir “imkânlar devleti” olabilmiş, tarihi boyunca imkânsızlığa meydan okuyabilmiştir.

Görüyor musunuz, “kelime” deyip geçtiğimiz şeylerin kudretini, kuvvetini, belirleyiciliğini?

Kalabalıkları millet yapan şey, ortak değerlerdir. Değerlerimizi hovardaca savurduk, ama artık toparlanmamız lâzım. Bunun için önce sağlam bir niyete, o niyet istikametinde kadrolara ve kalıcı politikalara ihtiyacımız var.

Yazının kaynağına ulaşmak için tıklayınız.