TARİHSELCİLİK İÇİMİZDE

ÂYET-İ KERÎME

Ey Peygamber! Dinlerine uymadıkça Yahudiler de Hrıstiyanlar da senden asla hoşnut olmayacaklardır.

Bakara, 120.

HADÎS-İ ŞERİF

Dünya tatlı ve caziptir. Allah sizi dünyada egemen kılacak ve nasıl davranacağınıza bakacaktır. Dünyadan ve kadınlardan sakının.

Müslim, Rikak, 99.

SÖZÜN ÖZÜ

Bir düşünce için ölümü göze almak, kendini feda ediş değil; hayatı anlamlandırmaktır.

İsmet Özel

Kategori : / ÎMAN VE İSLÂM

Okunma Sayısı: 2377

Yazar: Murat Türker

TARİHSELCİLİK İÇİMİZDE

SÜNNET’LE PROBLEM yaşamak ve Sünnet’i –korunup korunmadığını speküle ederek- hayatın dışına itmek âdiyattan bir arıza oldu zaten ama şimdi bir de ‘nurtopu’ (!) gibi bir tarihselcilik meselemiz var! Tabi yeni bir mesele-gündem değil bu ama her geçen gün görünür-görünmez etkileriyle müessiriyetini daha fazla hissettiriyor.

Ehline mâlûmdur ama biz yine de kısaca zikredelim; ‘tarihselcilik’ derken, Kur’an’ın hükümlerinin yerel-bölgesel ve nazil olduğu dönemle sınırlı olduğu görüşünü savunan, dolayısıyla vahyin zaman-mekân üstü olduğu hakikatini nefyedip inkâr eden bir yaklaşımdan söz etmiş oluyoruz.

Bunlar elbette -tıpkı diğer bid’at ehlinde de gözlendiği gibi- yekpare bir bütün değiller. Aralarında mahiyet farkı olmasa da derece farkı var. İçlerinde “Kur'an'ın Allah kelamı mı, yoksa Allah kelamının yansıması mı olduğu son derece tartışmalı olduğundan Kur'an'ı kutsal kitap olarak nitelendirmek daima sorunludur. Modernizm kendi kural ve değerlerini yerleştirerek her şeyi tersine çevirdi. Müslümanların ek olarak Kur'an'la alakalı değişim ve yenilik fenomeni üzerinde düşünmeleri gerekti. Çünkü Kur'an vahyi hayatın hiçbir alanında güne uymuyordu. Kur'an ne güncel kavramlarla konuşmakta ne de güncel sorunları irdelemekte. Bu nedenle Kur'an'ın vahyi ile güncel dış dünya arasında birebir bağlantı bulunmamakta...” diyecek kadar ‘uçmuş olanlar’ bulunduğu gibi, nisbeten daha mutedil yaklaşım sergileyenler de mevcut.

Bu düşünceyi ve savunucularını konuşmak değil amacımız. Başka bir hususa dikkat çekmek istiyoruz. Tarihselcilik meselesini, tamamen ilim camiasına has teknik bir mesele olarak görmek, bu doktrinin ‘sokağa inmediği’ düşüncesini benimsemek çok doğru bir tahlil olarak görünmüyor. Değişik türevleriyle bugünün ‘muhafazakâr’ları da bu tezden payına düşeni ne yazık ki almış durumdadır.

Elbette teknik olarak bu tezin ana çerçevesi savunulmuyor; hatta gündeme geldiğinde şiddetle reddediliyor ama önemli soru şudur: Acaba bilinçaltımız da dilimiz kadar net ve keskin bir şekilde bu ‘nevzuhur’ yaklaşıma muhalefet edebiliyor mu? Yoksa modern çağın üzerimizdeki arızalı tezahürlerinden biri de, farkında olmadan hadiselere bir tarihselci yordamıyla yaklaşıyor olmak mıdır!?

İslâm’ın siyaset teorisinden tutunuz da, Din’in ahkâm boyutunun güncelliğine kadar; Sünnet’le sabit olmuş hükümlerden alınız, Din’in hayatın işleyişine müdahale ettiği tüm ünitelere kadar, kaçımız eşya ve hadiseleri serapa müslümanca okuyabiliyor?

Din’in hükümleri –özellikle zihin konforumuza müdahale eden hükümleri- söz konusu olduğunda, “Bu devirde de bu olur muymuş canım!” bayağılığı, kaç Müslüman zihinde karşılık buluyor!?

Kaç Müslüman, kafasında ‘siyasetsiz bir Din’ anlayışı yaşatıyor?

Kaç Müslüman, ‘kalemle cihad’ daraltmacılığına sahip çıkıyor?

Kaç mü’min, İslâm’ın emirlerini modern ezberine ilişmemesi şartıyla benimsiyor?

Muamelatsız bir Din algısını ‘sorun’ olarak görmeyen kaç ‘dinî cemaatimiz’ var?

“Dinin devlet talebi olmadığı” dolmasını kaçımız yutmuş bulunuyoruz?

Kaçımızın ruh dünyasında, İslâm’ın bir ‘tapınak dini’ne çevrilmiş bulunması herhangi bir ‘huzursuzluk’ meydana getirmiyor?

Yoksa bu konuları ‘netameli’, zihin konforumuza ilişen ve güncelliğini yitirmiş konular olarak mı görüyoruz!?

Ne o “Bunlar geçmişte kaldı!” iddiası bize de cazip mi geliyor!?

Öyleyse mezkûr ‘tarihselcilik’ virüsünden az da olsa kapmışız demektir!

İşte tam da bu yüzden: Tarihselcilik içimizde!