BİR ANNEYE DOĞMAK!

ÂYET-İ KERÎME

Ey Peygamber! Dinlerine uymadıkça Yahudiler de Hrıstiyanlar da senden asla hoşnut olmayacaklardır.

Bakara, 120.

HADÎS-İ ŞERİF

Dünya tatlı ve caziptir. Allah sizi dünyada egemen kılacak ve nasıl davranacağınıza bakacaktır. Dünyadan ve kadınlardan sakının.

Müslim, Rikak, 99.

SÖZÜN ÖZÜ

Bir düşünce için ölümü göze almak, kendini feda ediş değil; hayatı anlamlandırmaktır.

İsmet Özel

Kategori : İKTİBAS / Muhtelif Mevzûlar, Yazarlar, Yazılar

Okunma Sayısı: 1637

Yazar: Ali Nur Kutlu

BİR ANNEYE DOĞMAK!

BİR ANNEYE DOĞMAK! Bir suyun içindeydim ya da bir şeyin.

Huzur beldesiydi. Sükunetim ve mutluluğum bundan daha güzel olmadı.

Sanırım Allahü Zülcelal bana cennetinden bir bölüm ayırmıştı burada. Öylesine güzel bir yerdeydim.

Gözlerim açık değildi ama görmem gereken her şeyi görüyordum sanki. Sadece hissediyordum ve bu bana yetiyordu.

Hissettiğim en güçlü ve en güzel şey, bir aşkın varlığıydı. Biri bana aşıktı ve ben o aşkın içinde yüzüyordum. Bundan daha güçlü bir his hatırlamıyorum.

O aşkın seslerini duyuyordum. Sonradan öğrendim, 'kalp' deniyordu buna. Bana aşık olanın muhteşem bir kalp sesi vardı.

O kadar güzeldi ki, sonradan insanlar müzik besteleriyle bu sesi yeniden bulmaya çalıştılar sanırım. Ancak o kadar güzel beste yapan kimse olmadı.

Bazen yüzdüğüm yerin üzerinde bir şeyin dolaştığını hissediyordum. Oradan bir enerji yayılıyordu bana doğru. İçinde aşk olan, sevgi olan, özlem olan, tutku olan bir dokunuştu bu.

O huzur ve sükun ortamından bir gün çıkmak gerektiği hissettirildi bana. Korktum. Nereye gidecektim? Böyle bir huzur ortamından neden çıkacaktım ki?

Ama beni ortaya yerleştiren kudret, 9 ay boyunca bir aşkın ninnisiyle yaşadığım bu huzur bahçesinden çıkmamı istediğini anladım.

Korku, merak, acı hissettim. Çıktım o huzur beldesinden. Allah'ım ne korkunç bir yere geldim. Beni, aşık olduğum yere bağlayan şeyi kestiler.

Allah'ım ciğerlerime bir şey doldu. Yanıyor içim. Gözlerim yanıyor, göremiyorum artık. Bir boşluğa düştüm, o aşkın suyunda değildim artık.

Avazım çıktığı kadar bağırdım, ağladım. Allah'ım nasıl bir yere geldim, neresi burası? Korkuyorum ve canım yanıyor.

Sonra beni bir yere koydular. Evet, evet... Bu kokuyu tanıyorum. Evet, bu sıcaklığı biliyorum, bu aşık olduğum şeyin sıcaklığı, kokusu.

Tutunuyorum artık ve tutunduğum şey, daha önce geldiğim yerle bağlantılı bir şey.

Kokluyorum... Evet bu aşkın ve cennetin kokusu. Bir cennet bahçesine yatırıldım ve ağızımdan cennetin şerbeti veriliyor şimdi. Acıkmışım.

Aşığıma kavuştum yeniden ve bana aşık olan varlıkla yeniden buluştum. 'Ohh', Allah'ım sana şükürler olsun, rahatladım, korkum gitti, endişem azaldı.

Aşkın kollarındayım yeniden. Ve o muhteşem besteyi yeniden duyuyorum. Dokuz ay boyunca dinlediğim müzik yeniden kulaklarımda.

Dokuz ay boyunca hissettiğim aşk, yeniden bedenimde, bana sarılmış, beni kucaklamış, aşkın bahçesine almış.

Bir ses daha duydum. Ömrüm boyunca, her duyduğumda içimde huzur ve sevincin doğacağı bir ses bu:

“Yavrummm”, “Annecimmm”

Bu iki kelime, sanırım ilk duyduğum ya da duyduğumu hissettiğim kelimelerdi. Nasıl güzel bir ses bu Allah'ım. Aradığım güveni, huzuru bana veren bu ses, sanırım geldiğim yerde aşık olduğum varlığın sesiydi.

Aşkın sesi bu, aşkın sahibinin sesi.

Bana 'yavrum ve annecim' diye hitap bu ses, benim geldiğim bu dünyadaki cennetin sesi sanırım.

Şimdi kana kana içtiğim bu şey, bana cennetten gönderilen bir içecek.

Bu koku, bu dokunuş, Allahü Zülcelalin bana bu dünyaya gelmemin hediyesi.

Ben bir dünyaya geldim, acı verdi ama bir şey bana sarıldı, o acıyı unutturdu.

Göğsünden cennet şerbeti akan, göğsünden cennet kokusu yayılan, cennetten çıkmış sesle ninniler söyleyen bir varlığa doğdum ben.

Bu, olsa olsa bir melek olabilir.

Bu, olsa olsa bir cennet sakini olabilir.

Ben bir anneye doğdum sanırım.

Cennetin nimetleri ancak bir anneye verilebilir çünkü.

(Anneme ve bana annelik yapanlara ithaf ediyorum)