AH TESLİMİYET!

ÂYET-İ KERÎME

Ey Peygamber! Dinlerine uymadıkça Yahudiler de Hrıstiyanlar da senden asla hoşnut olmayacaklardır.

Bakara, 120.

HADÎS-İ ŞERİF

Dünya tatlı ve caziptir. Allah sizi dünyada egemen kılacak ve nasıl davranacağınıza bakacaktır. Dünyadan ve kadınlardan sakının.

Müslim, Rikak, 99.

SÖZÜN ÖZÜ

Bir düşünce için ölümü göze almak, kendini feda ediş değil; hayatı anlamlandırmaktır.

İsmet Özel

Kategori : İKTİBAS / Muhtelif Mevzûlar, Yazarlar, Yazılar

Okunma Sayısı: 1292

Yazar: İsmail Kılıçarslan

AH TESLİMİYET!

AH TESLİMİYET! Görüntüde bir ‘adam’ var. Gözleri dolmuş, incecik ağlıyor. Yaşlar, yavaşça süzülüyor. Efendimiz(sav)’in vefat eden oğlu İbrahim’i toprağa verdikten sonra mübarek göz pınarlarından akan yaşları getiriyorsunuz aklınıza. Zira ahval, aynı ahval…

Görüntüdeki ‘adam’, İzmir’in Selçuk ilçesinde imamlık yapıyor. İsmi İbrahim Taşdemir. Ve evet, ‘adam’ın isminin niçin İbrahim olduğuna dair hiçbir şüpheniz kalmıyor yüzünü görünce. İbrahim’sen hüzün senin içindir, iman senin içindir ve elbette teslimiyet senin içindir.

Görüntüdeki ‘adam’ın derdi dağları aşkın. O görüntü çekilmeden dakikalar önce ellerinde ateşten yakıcı bir haber tutarak polis memurları gelmiş İbrahim Taşdemir’in görev yaptığı camiye. Demişler ki ‘ciğerparen, oğulcuğun, küçücük torununun babası Ahmet Alp Taşdemir Diyarbakır’da şehit oldu hocam.’

Oğulcuğunun adının niçin Ahmet olduğuna dair şüphemiz yok. Ahmet’sen imtihan senin içindir, gayret senin içindir ve elbette teslimiyet senin içindir.

Ve oğulcuğunun adının niçin Alp olduğuna dair şüphemiz yok. Alp’sen cihat senin içindir, mücadele senin içindir ve elbette teslimiyet senin içindir.

Görüntüdeki ‘adam’, gözyaşlarını incecik akıtarak, tane tane dizerek kelimeleri, her bir kelimenin hakkını vererek ve her bir kelimesiyle her birimizin omzuna dünyalar kadar sorumluluk yükleyerek anlatıyor.

Diyor ki: ‘Bu ezan ve bayrak, necip milletin omuzunda yücelmeye devam edecek. Benim oğlum peygamberlerin yanında olan şehadet makamına ulaştı. Doğduğunda Rabbim bizi şereflendirmişti, şehit olarak ölümüyle de yine şereflendirdi. Bunun için ben Rabbimin hükmüne boyun eğdim. Hiç şikâyetim yok.Rabbimizden gelen başım gözüm üstüne. Bizim ümmetimiz, milletimiz, vatanımız sağ olsun. Allah bu millete zeval vermesin. Siyonistlerle, kâfirlerle, haçlılarla cihat ederken benim oğlum şehit oldu, bundan şeref duyuyorum. Elhamdülillah Rabbim bize böyle bir makamı lütfetti. Şeref duyuyorum.’

Görüntüdeki ‘adam’ı izlerken kendi kendime yönelttiğim soru şu: ‘Sende var olduğunu var saydığın iman, bu teslimiyeti, bu teslimiyetin yarısını, bu teslimiyetin onda birini sağlıyor mu sana? Sendeki iman ‘bela yağmur gibi gökten yağarsa / başını ona tutmaktır adı aşk’ dedirtiyor mu sana? Sen neyi kaybettin ceketinin astarında?’

Görüntüdeki ‘adam’ı izlerken şunu düşünüyorum şöylece: ‘Bin yıldır Anadolu’yu ayakta, bağımsız, eyvallahsız tutan şey nedir’ diye sorsalar işte bu ‘adam’ı ve söylediklerini göstermek cevap için yeterli olacaktır. Alpaslan ne diyorsa bu ‘adam’ onu demektedir. Fatih ne diyorsa onu… Akif ne diyorsa onu… Anadolu’yu Anadolu, Türkiye’yi Türkiye yapan ecza tam da bu adamın sözlerindedir. Düşmanını tanımanın bilincindedir; Rabbini bilmenin bilincindedir; kendini bilince Rabbini bilmenin bilincindedir ve elbette teslim olabilmenin; kendini, kendisinden çok daha büyük bir davaya, bir ülküye ve bir yaratıcıya teslim ederek özgürleşmenin bilincindedir. Anadolu budur; Türkiye budur; ‘gâvura kılıç çekebilme’ cesaretini her seferinde bulabilen ecza budur.’

Görüntüdeki ‘adam’ı izlerken başka iki ‘adam’ düşüyor zihnime. İlki Aliya İzzetbegoviç; daha doğrusu onun bir sözü: ‘Ey teslimiyet! Senin adın İslam’dır.’ İkincisi ise, bütün ömrünü Anadolu’daki her bir Müslümana ‘Siyonisti, kâfiri, haçlıyı’ öğretmeye adayan bir dava eri, yani Necmettin Erbakan.

Görüntüdeki ‘adam’ın adı İbrahim Taşdemir. Bir imam. Bir iman. Bir teslimiyet. Ve bir öğretmen… Bize yolumuzu ve yordamımızı öğreten bir öğretmen… Bize nasıl iman edilmesi ve nasıl teslim olunması gerektiğini öğreten bir öğretmen…

Sana ve oğluna selam olsun hocam. Biz ‘geride kalanlar’a dua et e mi?