Ehlikitap inanışları İslam düşmanlığına göre nasıl yapılandırıldı

ÂYET-İ KERÎME

Ey Peygamber! Dinlerine uymadıkça Yahudiler de Hrıstiyanlar da senden asla hoşnut olmayacaklardır.

Bakara, 120.

HADÎS-İ ŞERİF

Dünya tatlı ve caziptir. Allah sizi dünyada egemen kılacak ve nasıl davranacağınıza bakacaktır. Dünyadan ve kadınlardan sakının.

Müslim, Rikak, 99.

SÖZÜN ÖZÜ

Bir düşünce için ölümü göze almak, kendini feda ediş değil; hayatı anlamlandırmaktır.

İsmet Özel

Kategori : İKTİBAS / Muhtelif Mevzûlar, Yazarlar, Yazılar

Okunma Sayısı: 108

Yazar: Ömer Lekesiz

Ehlikitap inanışları İslam düşmanlığına göre nasıl yapılandırıldı

Ehlikitap inanışları İslam düşmanlığına göre nasıl yapılandırıldı Yazımızın başlığı, İslam’a düşmanlık esasında, geçmişte münferiden Yahudiliğe ve Hıristiyanlığa (Ehlikitaba), bugün ise Siyonist Hıristiyanlığa mahsus, başlangıcından beri hiç kesilmeyen, günümüzde daha da azgınlaşarak devam eden bir süreci ifade etmektedir.

Ehlikitabın İslam düşmanlığı, Peygamberimiz Aleyhisselam’ın daha doğumundaki peygamberlik alametlerinin tespitiyle uç vererek, onun risalet görevini beyan ve kendi şeriatını tebliğ ettiği günlerde aleniyet kazanmıştır ki, bu düşmanlığın, Mekke merkezli orta ve güney Arabistan müşriklerinin düşmanlığından mahiyet ve yöntem itibariyle büyük oranda farklı olduğu da bilinmektedir.

Söz konusu farkı ana hatlarıyla hatırlatacak olursak:

Müşrikler, Hz. İbrahim’in (a.s.) Mezopotamya Akdini, aynı zamanda Mekke’nin de kurucusu olan ataları Hz. İsmail (a.s.) üzerinden asabiyet ve Beytullah’ın kutsiyeti, hac, tavaf… vb. asli muhtevası, formları büyük oranda bozulmuş bulunan gelenekler yoluyla kısmen bilmelerine rağmen, putlara tapmaları nedeniyle şirk içinde olmaları bakımından Ehlikitaptan ayrıştıkları kadar, mevcut toplumsal statülerini ve ekonomik ilişkilerini koruma kaygısıyla da yine Ehlikitaptan ayrışırlar.

Benzer nedenler Ehlikitap için de büyük oranda geçerli olmakla birlikte, onlar için asıl fark muharref kitaplarını ve özünü kaybederek geleneksellemiş dinlerini muhafaza etme kaygısından doğmuştur.

Diğer bir söyleyişle Mekkeli müşriklerin İslam düşmanlığı manevi olmaktan çok maddi nedenlere dayanırken, Ehli kitabın düşmanlığı hem manevi (moral) hem de maddi nedenlere dayanmaktadır.

Nitekim bu fark, müşriklerce de gözetilerek, Peygamber Aleyhisselam’ın vahiy vurgusuna karşı puta tapmayı meşrulaştırmak için kimi deliller üretmelerine sebep olmuştur.

Bunun tipik örneklerinden birini Mehmet Asım Köksal, İslam Tarihi’nde şöyle iletmiştir:

“(Peygamberimiz Aleyhisselam bir gün Mescid-i Haram’da müşriklerin ileri gelenlerinden bir gruba, puta tapanların cehenneme atılacaklarına dair Enbiyâ suresinin 98-100. ayetlerini okuyunca) Putları aleyhinde okunan ayetler Kureyş müşriklerinin çok ağırına gitti.

O sırada oraya Abdullah b. Zibarâ geldi.

Cemaatin susup durduğunu görünce: ‘Neye daldınız?!2 Sizin neyiniz var?’ diye sordu.

Velid b. Mugire: ‘Biraz önce, Abdulmuttalib’in oğluna karşı Nadr b. Hâris ne kalkabildi ne oturabildi: Muhammed, bizim taptığımız şu ilahların Cehennem odunu olacağını söyledi’ deyip Peygamberimiz Aleyhisselam’ın söylediklerini nakledince, Abdullah b. Zibarâ:

‘Vallahi, O’nu bulsaydım, kendisiyle tartışmaya tutuşur ve muhakkak davayı ben kazanırdım! Sorunuz Muhammed’e’ dedi, ‘Allah’tan başka, tapılan her şeyle, onlara tapan herkes Cehennem’de midir? Öyle ise biz meleklere tapıyoruz. Yahudiler Üzeyr'e tapıyorlar. Hıristiyanlar Meryem oğlu İsa’ya tapıyorlar. Bunlara ne diyeceksin bakalım?” Velid b. Mugire ile yanında bulunanlar, Abdullah b. Zibârâ’nın sözünü, dayanılacak ve davayı kazandıracak en sağlam bir delil saydılar.”

Ehlikitab’ın İslam düşmanlığında Hıristiyanlara göre Yahudiler daima bir adım önde olmakla kalmamış, Eski ve Yeni Ahit’teki ortaklıklardan hareketle Hıristiyanları her devirde şartlandırmayı da başarmışlardır.

Bu nedenle Yahudiler’in İslam düşmanlığını öne alarak baktığımızda, Peygamberimiz Aleyhisselam’dan sonra İslam alimlerinin Kur’an merkezli olarak derinlemesine inceleyecekleri (Hıristiyanlar için de geçerli bulunan) şu itirazların çok etkili olduklarını görürüz:

1-Tahrif, tağyir ve tebdil: Tevrat’ın orijinalinin bozulduğu ve değiştirildiği,

2-Nesih: Tevrat ve Yahudiliğin hükmünün İslâmiyet’le yürürlükten kalktığı,

3-Tecsim: Tanrı’nın insani sıfatlarla tavsif edildiği,

4-A’lâm ve tebşir: Hz. Muhammed’in geleceğinin Tevrat’ta müjdelendiği ve bu gerçeğin bilinçli bir şekilde kitlelerden gizlendiği. (Nuh Arslantaş, Yahudilere Göre Hz. Muhammed ve İslamiyet, İz Yayınları, İstanbul 2016)

Geçen yazımızda Ashâbü’l-uhdûd’tan hareketle, “Zû Nüvâs’ın Yahudiliği benimsemesinin ve sebep olduğu olayın, Yahudi bir anneden doğma şartıyla ve dolayısıyla Yahudilerin ‘Seçilmiş kavim’ olmasıyla çelişmesi” şeklindeki ifade ettiğimiz hususun tam da yukarıda ilettiğimiz bilgilere bağlı olarak çelişkili olmadığı ortaya çıkmaktadır.

Şöyle ki Ehlikitap İslam’a tabi olup kurtuluşa ermek yerine, ona olan düşmanlıklarını geçmişte münferit, günümüzde ise müşterek olarak kendi akide ve uygulamalarında kimi değişiklikleri yapmak suretiyle yeniden yapılandırma yoluna gitmişlerdir.

Bu da öncelikle Yahudilerin seçilmişliğinde, Hıristiyanlığın teslisinde şekillenmiştir.

Yazının kaynağına ulaşmak için tıklayınız.