Din dersinden GÖÇMÜŞ bir kuşaktanım

ÂYET-İ KERÎME

Ey Peygamber! Dinlerine uymadıkça Yahudiler de Hrıstiyanlar da senden asla hoşnut olmayacaklardır.

Bakara, 120.

HADÎS-İ ŞERİF

Dünya tatlı ve caziptir. Allah sizi dünyada egemen kılacak ve nasıl davranacağınıza bakacaktır. Dünyadan ve kadınlardan sakının.

Müslim, Rikak, 99.

SÖZÜN ÖZÜ

Bir düşünce için ölümü göze almak, kendini feda ediş değil; hayatı anlamlandırmaktır.

İsmet Özel

Kategori : İKTİBAS / Muhtelif Mevzûlar, Yazarlar, Yazılar

Okunma Sayısı: 2419

Yazar: Cem Sancar

Din dersinden GÖÇMÜŞ bir kuşaktanım

Din dersinden GÖÇMÜŞ bir kuşaktanım Kemalist Babalar, hayatımızı din dersini 'seçmemek' üzerine kurmuştu...

Aksaray, Küçük Langa'da doğdum. İlkokul dörde kadar o mahur İstanbul'da geçti hayatım. Babam, annem çalışıp Bahçelievler diye bir yerde ev inşa ediyorlar, müştemilatta kalıyorlardı. Bana anneannem (Ananem!) baktı. Osmanlı kadındı. Balkan Müslümanıydı.

İlk terbiyeyi, ilk usturubu, ilk camiyi, ilk duayı onunla öğrendim. Şeyhim odur!

Mahallenin en güzel kızı Sıdıka Abla'ydı. Ona da vurgundum. Bir keresinde bir kandil günü bize Kur'an okumaya gelmişti de neredeyse heyecandan felç geçirecektim. Konuşamadım dilim tutuldu. Acınacak duruma düştüm.

Necla Abla vardı bir de Zeki Bey'in eşi. Ananemin müridi sayılırdı. Ona da tutulmuştum.

Helikopter tutup onu kaçıracaktım. Ananem sırrımı faş edince mahallenin kadınları anlattırıp güldü bana. Ben de her defasında öyküyü daha bir dallandırıp budaklandırdım. En son helikopterden vazgeçip eve el koyacağımı ve onu balkonda yatıracağımı duyunca Zeki Bey eve girmemi yasakladı da o hayalden vazgeçtim.

Mahcup bir çocuktum.

Bir gün güneşli bir öğleden sonraydı hatırlıyorum. Daha ilkokul falan yoktu sanırım. Ananemin tığla ördüğü namaz takkesi başımda, yere çökmüş düğmelerle oynarken babam içeri daldı. Kuleli askeri lisesi birincisiydi, ordudan ayrılmıştı.

Bir bağırış, çağırış koptu. Babam beni alıyordu. Can bağımdan koparıyordu. Meğerse kafamdaki takkeyi görmüş. "Sen benim oğlumu irticacı mı yapacaksın" diye velveleyi koparmış.

Anam filan ananem, zor bela ikna ettiler de cennette kaldım.

İlk Allah dedirten, merhameti öğreten, Fatiha'yı çarçabuk ezberleyince ızgara köfte ve sarmısaklı, domates soslu Kırlı Kızartması ile beni zevklere boğan bir kadındı. "Anane sen bana her gün bunları yap, ben bütün kitabı ezberlerim" demiştim de olmamıştı.

Bilinmez neden dilim peltekti. Daha ilkokula yeni başlamıştım. Bir abinin yanına götürmüşlerdi beni. Üniversitede dil mi okuyordu, neydi? Adam beni dinlemiş; "Ya sen boşa uğraşma İngilizce öğren, sana Türkçe fazla" demişti de ben hüngür hüngür ağlayarak ezberden hiç takılmadan "Allahüme salli âlâ"yı söylemiştim de dilimin altına çakıl taşı koymuştu! Bağıra bağıra konuşturmuştu da kitap okuma hastası etmişti beni. Ananeme birkaç yıl cırlak sesimden fenalıklar gelmişti...

Sonra ananem yaşlandı, zaten yaşlıydı. Bahçelievler'deki ev de bitmişti. Bir bahar günü anam geldi beni aldı salya sümük yeni eve taşıdı.

Bizim dışımızda hemen herkes Anadolu'dan göç etmişti. Babam, Atatürk kaşlarıyla yaz akşamları atletini, pijamasını giyer, bahçedeki asmanın altına masasını kurar, demlenirdi. Radyoda aranjmanlar, hafif batı müzikleri, mangalda közde patlıcan.

Zar zor alaka kurduğumuz çocuklar Kur'an kursuna giderdi. Bizim gitmemiz yasaktı. Yalvarıp yakarmamız boşunaydı. O ıssız öğle saatleri biz iki kardeş zorunlu öğle uykusuna yatırılırdık. Babam uyuyor muyuz, uyumuyor muyuz diye piyade tarzı yerde sürünerek gelir, birden cibinlikte ateşten gözlerini bize dikerdi! Uyuyormuş numarası yapardım ama asla yemezdi.

Ortaokul'da da devam etti bu zorunluluk. Bu kez seçmeli din dersi kat'a seçilmeyecekti! Din derslerinden özürlü olmuş, tam bir boyalı kuş halinde tek başıma bahçede dikilip kalmıştım.

Bir keresinde ilkokul 4'te tel bacaklı bir Çekirge iken, asabı bozuk babamın gözüne girmek için sınıfta çıkıp "Hz Muhammed peygamber değil filozof" demiş, annem okula çağrılmıştı da, babam beni karşısına almış, "Hayır evladım yanlış anlamışsın, peygamberdir" demişti de riya kaşlarından akmıştı...

Neyse ki o Anane'ler, o anneannelerin ana kartımıza kanaviçe gibi işledikleri güzellikler vardı, uğursuzluğun kenarından o sayede yırtıldı...

Yazının tamamı için tıklayınız.