FABRİKASYON ROMANLARLA AYDINLANMA HÜLYASI

ÂYET-İ KERÎME

Ey Peygamber! Dinlerine uymadıkça Yahudiler de Hrıstiyanlar da senden asla hoşnut olmayacaklardır.

Bakara, 120.

HADÎS-İ ŞERİF

Dünya tatlı ve caziptir. Allah sizi dünyada egemen kılacak ve nasıl davranacağınıza bakacaktır. Dünyadan ve kadınlardan sakının.

Müslim, Rikak, 99.

SÖZÜN ÖZÜ

Bir düşünce için ölümü göze almak, kendini feda ediş değil; hayatı anlamlandırmaktır.

İsmet Özel

Kategori : İKTİBAS / Muhtelif Mevzûlar, Yazarlar, Yazılar

Okunma Sayısı: 3335

Yazar: Kenan Alpay

FABRİKASYON ROMANLARLA AYDINLANMA HÜLYASI

İRAN YETMEDİ, RUSYA DA SAHADA Popüler kültürün Kemalist romancılarından Ayşe Kulin’i bu dönem derin bir stres sarmış ve depresyona doğru sürüklüyor adeta. Dindar bir ailede büyüyen bir insan olarak siyasal ve toplumsal alanda yaşananları müthiş bir moral çöküntüsüyle takip etmenin sancısıyla, içinde biriken öfkeyi Zaman’dan Ali Pektaş’a döküvermiş. Kulin’in ne denli kontrolsüz bir öfke patlaması yaşadığını anlamak için somut bir veriye dayanmaksızın ve hiçbir ayrım gözetmeden kurduğu şu korkunç cümleye bakmak yeter de artar bile: “din adına konuşan insanlarda ahlâk sıfır”.

Konuştuklarına bakılırsa bütün seküler kaygılarını bir kenara bırakan Kulin, asıl olarak dine verilen zarara odaklanıyor. Tesadüf bu yana baskıcı bir rejime başkaldıran insanların hikâyesini anlattığı yeni kitabında neredeyse AK Parti’ye tıpatıp benzeyen bir iktidar varmış. Aksiliğe bakın ki Kulin’in tasvir ettiği ülkedeki baskıcı rejim de kadınlardan çok çocuk doğurmasını istiyormuş. Gaflet ve dalalet içindeki bu rejim ne kadar çok çocuk olursa o kadar büyürüz sanıyormuş. Fakat bir türlü bu çocukları besleyip ve eğitmenin lazım geldiğini bilemiyormuş. Oysa sonrasında büyük işsizler ordusu çıkıveriyormuş ortaya.

MÜSAMERE TADINDA SÖYLEŞİ MODASI

Kulin’in romanındaki ana kahraman Prof. Yuna Otiz, araştırma kurulunda çalışan bir mucit. Kulin’in Pektaş’a özetlediğine göre Yuna kendini araştırmaya adadığı için politikaya ilgisizmiş. Statüsü maaşı iyi olduğu için de olan bitenleri hiç sorgulamıyormuş. Ama arkadaşı Kutkar’ın kaybolmasıyla uyanıyor ve Tamur’u tanımasıyla da hepten bilinçleniyormuş. Meğer büyük romancımız Ayşe Kulin hanımın kendi beyanına göre burada masallara gönderme yapılıyormuş. Yani beyaz atlı prensin prensesi öpüp uyandırması gibi Tamur ile Yuna arasındaki aşkın başlaması da Yuna’nın uyanmasına vesile oluyormuş.

Abartısız aktarıyorum seviye ve mantık aynen böyle, yerlerde sürünüyor. Bu kadar pespaye, okuyucuyu bu kadar keriz yerine koymaya kalkışan bir söyleşi yapmak öyle her romancıya ve gazeteciye nasip olmaz sanırım. Son derece basit bir müsamere tadında akıp giden bu söyleşiye konu olan ‘yeni roman’ın niteliğini varın siz tahayyül edin. Ama özeti bizzat yazarı tarafından geçilen bu ‘roman’ edebiyatla, sanatla, toplumsal gerçekle bir alakası filan yok. Çünkü hem yazarının hem de onu gazetesine misafir eden söyleşi sahibinin niyeti gayet stratejik.

Ortak düşmana karşı dayanışma ruhuyla tebellür eden söyleşide Kulin, AK Parti’yi tanımlarken “muhafazakâr değil dindar” kimliğine vurgu yaparken “güzel dinimizi kirletiyorlar” tarzı bir ıstırapla yanıp tutuşuyor. Şu iki cümleye bakalım mesela: “Çok büyük ve korkunç bir zarar verdiler dindarlığa. Dindarlıkla yan yana gelmeyecek kelimeler yan yana geldi maalesef”. Ama meseleyi getireceği yer besbelli tabii ki: “Ben 74 yaşındayım. İlk defa bu kadar kutuplaşmış bir toplum görüyorum.”

ÇİŞİNİ YAPAR AMA İÇİNE TÜKÜRMEZ

Ama ne mutlu bize ki Ayşe Kulin gibi 50 senedir aynı plağı çalarak prim yapma konforuna kapılmayan sanatçılarımız da var. Bir örnek olarak Bülent Ortaçgil’in Hürriyet’ten Güliz Arslan’la yaptığı söyleşiye bakmakta sayısız faydalar var. Her ne kadar Ortaçgil zevk ve ders veren söyleşisinde kimi yaramazlıklarını itiraf etse de.

Yaramazlık demişken aslında küçük çocuklara mahsus kimi bilindik yaramazlıklardan bahsediyoruz. Mesela şu: “Hiçbir şey yapmamanın keyif olduğu bir hayat var burada. Günleri unutmak mükemmel bir şey. Yazın yedi gibi uyanır, çişimi denize yaparım. Sabah bir saat yüzerim evin önünde. Sonra kahvaltı ederim. Gazeteyi beklerim hasretle. Akşamüstüne kadar onu okurum. Arada kitap karıştırırım.” Günleri unut, yedi gibi uyan ama çişini evini kıyısına kurduğun ve daima yüzdüğün denize yap, gazete oku ama kitapları arada bir karıştır falan gibi şeyler yani.

Ayşe Kulin gibi kimilerinin roman fabrikası gibi çalıştığı ülkemizde Allah’tan Ortaçgil bir beste fabrikası gibi çalışmanın ne kadar büyük felaketlere yol açacağını net bir biçimde görüyor. Sanat dostlarını “yeni albüm var mı ufukta?” sorusuna verdiği cevapta Ortaçgil şöyle ikaz ediyor: “Üç- beş yıldır şarkı yazamıyorum. Yaşlanıyorum. Fikirlerim orijinalliğini kaybediyor. İştahım azalıyor. Bir musluk gibi düşün; sürekli gürül gürül akacak diye bir şey yok. Zamanla yaşamak karşısında mağlup oluyorsun. Şimdiye kadar yaptıklarımla yarışabilir kalitede bir şey yaparsam yayınlarım, yoksa yayımlamam artık. Bugüne dek yaptıklarımın içine tükürmeyeceğim hiçbir zaman.”

Evet, Ortaçgil de eleştiriyor, muhalefet ediyor ama sürgit saçma bir düşmanlığa prim vermiyor. Öyle ki hiç kompleks yapmadan siyaset ve sanatçı arasındaki münasebette egolarını konuşturan sanatçı arkadaşlarını geri zekâlılıkla itham edebiliyor: “Bu ülkenin Başbakan’ı beni insan yerine koyup “Gel, konuşalım” diyorsa giderim, niye kaçayım ki? O toplantıya katılan müzisyenlerin çoğu geri zekalılık etti, orada müzik sorunlarını konuştu. En iyi konuşan İbrahim Tatlıses’ti, diğerleri egolarını sundu.”