Dostlarım acılarımdan habersiz

Hasmım gibi...

Kabulsüz, gizli dualar mahzenim,

Çöl eser dudaklarımda,

Yel gibi...

Gözyaşım çağlayanlar kurar yanaklarımdan,

Sel gibi...

Neredesin

Yarama merhem sevgili,

Durma uzaklarda öyle

El gibi,

El gibi...

44 yıl önce, ah bir de daha sonra yazdıklarını ele geçirebilsek... Allah hayırlı ve uzun ömürler nasip etsin.

Artezyenden su fışkırır, cezbeden bakarsın derûni düşünce bakarsın şiir. Ah inkıtaya uğramasa da aksa. Geçtiği vadilerin yalçın yamaçlarında ne ceylanlar gezer bilseniz. Çağlayanlar sonsuzluğun şarkısını söylerken alır gönlün yorgunluğunu.

Fevzi abiye Allah sağlık sıhhat versin,daha bu fevzi abide neler vardır ama hiç belli etmiyor,doğruluş biraz daha zorlasın da bilelim.

2.7.2012 tarihinde sitenizde haber kültür.net sitesinden iktibasla yayınlanan Zeynep Yılmaz hanım kardeşimizin yazısında, Muhammed Bahaeddün Şahı Nakşibendi Hazretlerine hocası Muhammed Baba Simasi Hazretlerinin talim ettirdiği ‘’İlahi, rızan hangi noktada ise bu kulunu o noktada bulundur’’ şeklindeki duası yer almaktadır. Nakşibendiyye yoluna mensubiyetin asaleti ile pak atalardan tevarüs eden asaletin bir kulda cem olması halinde, bu kulun kader-i ilahi karşısındaki tutumunu, bu duanın ifade ettiği mananın gayrisinde düşünmek muhaldir. O yer halının altı bile olsa ve oraya dostlar eliyle süpürülmüş olsa bile. Evet hocaların hocası olan böyle bir kalemden mahrum kaldığımız hakikattir. Ancak yorumlarda da belirtildiği gibi, halının altında yaşanan hayata dair tecrübelere daha mı çok ihtiyacımız vardı acaba. Mühim olan çerağ’ı yakmaktır, ister kibritle, ister çakmakla, isterse gönüldeki muhabbet ile kavrulmuş ve mensubiyet rengini kendine renk edinmiş fikir ateşiyle... ne fark eder. Muhabbetin kavurduğu gönül ateşine halılar ve dost sanılanlar mani olamazlar. O muhteremin yakmış olduğu ateşler etrafımızı aydınlatmıyor mu ? Babayiğitler, halının altında gözlerden gizlenmiş cevherin kokusunu alırlar, o cevherin mana ateşini ruhlarında hissederler ve o cevherden azami seviyede istifade ederler. Bırakın dost zannedilenler onu görmek istemesinler, bırakın bizi şiirlerinden, nesirlerinden mahrum etmiş olsunlar, ruhlarımızda teşekkül eden ve fikir intikalini mümkün kılan muhabbetimizi de elimizden alamazlar ya. T.K.

Fevzi Abi, bir kişiye bile vesile olmanın ehemmiyetini müdrik olarak, kendini geri çekmeyi erdem bilmiştir. Davada fani olmadan dava adamı olunur mu? Fani olanın varlık iddiası hatta adı olur mu, adı duyulur mu? Davalar isimsiz kahramanlarla terakki etmez mi?

Fevzi Abi'nin derin, engin, zengin ve rengîn yüreğinde nice şiirlerin kanatlanmış olduğunu tahmin ediyordum zâten. Kardeşlerinin muvaffak olması için çırpınan, âdetâ yırtınan bu koca yürekte kim bilir daha ne arslanlar; nice destanlar, gülistanlar saklı... Kocaman yüreğine kocaman teşekkürler...

Fevzi Abi halının altına süpürülmüş cevher... Hem de vazifesi, cevheri parlatıp âleme sunmak olanlar tarafından... Onun kalemini tutup yazı yazma öğrettikleri, zamanın büyük romancı, hikayeci, denemeci, şâirleri şimdi... Bir derviş tavrı içinde sessizce halının altına giren ve bir ömür başını bile çıkarmadan bekleyen adam... Sonunda da artık halı altını mekân belleyip ortaya çıkma cezbe ve cesaretini kaybeden... Fakat yaşadığı inkisardan çıkardığı dersleri arkadan gelenlere bıkmadan usanmadan anlatan, onları halının üstüne üstüne iten. Çünkü cevherin yeri, yerin üstüdür.