YALNIZLIĞA ÖVGÜ

ÂYET-İ KERÎME

Ey Peygamber! Dinlerine uymadıkça Yahudiler de Hrıstiyanlar da senden asla hoşnut olmayacaklardır.

Bakara, 120.

HADÎS-İ ŞERİF

Dünya tatlı ve caziptir. Allah sizi dünyada egemen kılacak ve nasıl davranacağınıza bakacaktır. Dünyadan ve kadınlardan sakının.

Müslim, Rikak, 99.

SÖZÜN ÖZÜ

"Her kim selefin bilmediği bir amel icad ederse, Peygamber'in risalete ihanet ettiğini iddia etmiş olur. Çünkü din tamamlanmıştır (Maide, 3) O gün din olmayan şey bugün de din değildir."

İmam Mâlik

Kategori : İKTİBAS / Muhtelif Mevzûlar, Yazarlar, Yazılar

Okunma Sayısı: 503

Yazar: İbrahim Tenekeci

YALNIZLIĞA ÖVGÜ

YALNIZLIĞA ÖVGÜ Yalnızlığı tercih ederiz çünkü beşerden uzaklaşmak, inzivaya çekilmek, içimizin tenhasına dönmek kıymetli bir şeydir. Bu bizi insanın ve dünyanın yan etkilerinden korur, daha derinlikli yapar. Nice büyük eserin ve mühim adımın başlangıç noktası burasıdır.

İçimiz sıla, dışımız gurbettir. İçimize yönelmek; kalabalığın hem kalesinden hem kuşatmasından huruç edip kurtulmak manasına gelir. İnsanın kendine ricat etmesi, yolculukların en güzelidir. Bunun için bozguna uğramamız şart değildir.

Dünyanın dışında olmak, ancak kendine mahsus bir âlem kurmakla mümkündür. İşte bu âlemin dili ve iklimi farklı, duygusu saftır. Burada beşerin bitmez tükenmez dertleri, istekleri, fenalıkları yoktur. Sadece yalnızlığın, bir başına olmanın, tek yaşamanın lezzetli meyveleri vardır. Nedir o meyveler? Sade hayat, berrak zihin, duru kalp. Suyu dinlendirirsen durulur. Hiçbir kul bir başkasında dinlenemez. Çünkü insan yorucudur, yorar. Aklımızı ve gönlümüzü bulandırır. Yakın gördüğümüz ve sık görüştüğümüz kimseler bile bir zaman sonra hayal kırıklığına dönüşebilir. Ona emek vermişsindir. Emeğinin ziyan olmasına razı gelirsin, yeter ki aleyhine dönmesin. Onu da yapacaktır.

Arkadaşlık, dostluk, kardeşlik; bunların önemi elbette tartışılamaz. Fakat insanın kendini tamam etmesi ancak yalnız kalmasıyla mümkündür. Kalabalığın uğultusuna karşılık yalnızlığın sesi vardır. İçine dönen, orada benliğini bulur. Duymadığını duymaya başlar. Rabbine yakınlaşır. Allah dostlarının vardığı yer de burasıdır.

İçine dönmek, odanın penceresini kapatmak gibidir. Dışardan gelen gürültü kesilince, manevi olanın kapıları açılır. Sessizlik, asıl sesleri davet eder.

İnsanın kendisine alışması zaman alır. Bir kere kendine alışanın artık akranı ve yareni bellidir.

Tercih edilen değil de maruz kalınan yalnızlığa gelirsek. Aslında her insan yalnızdır. Bunu anlamamız biraz vaktimizi alır, o kadar.

Yazının kaynağına ulaşmak için tıklayınız.