MEHMET DAVUTOĞLU, BABANLA İFTİHAR ET!

ÂYET-İ KERÎME

Ey Peygamber! Dinlerine uymadıkça Yahudiler de Hrıstiyanlar da senden asla hoşnut olmayacaklardır.

Bakara, 120.

HADÎS-İ ŞERİF

Dünya tatlı ve caziptir. Allah sizi dünyada egemen kılacak ve nasıl davranacağınıza bakacaktır. Dünyadan ve kadınlardan sakının.

Müslim, Rikak, 99.

SÖZÜN ÖZÜ

Bir düşünce için ölümü göze almak, kendini feda ediş değil; hayatı anlamlandırmaktır.

İsmet Özel

Kategori : / AKTÜALİTE

Okunma Sayısı: 2111

Yazar: Kerime Yıldız

MEHMET DAVUTOĞLU, BABANLA İFTİHAR ET!

ŞOPEN MARŞI VE ŞU BİZİM CENÂZE MESELEMİZ Babalar ve Oğullar

Sinema târihinden aklıma fikrime yer etmiş sahneler var. Derin felsefesi, tesir gücü çok fazla olan. Zaman zaman bunları sizinle paylaşmak hoşuma gidiyor.

Ahmet Davutoğlu’nun vedâ konuşmasında mühim bir husus var. “Evvel tarik, bade’l-refik” meselesi. Ben konuşmanın tamamını seyretmedim. Sesinin titrediği, terlediği, ön sıralarda oturan yol arkadaşlarına taş attığı yazılıp çizildi.

Sesi nasıl titremesin? Nasıl terlemesin? İhânet, vefâsızlık, basit bir şey değil ki güle oynaya anlatsın.

Bu yorumları okuyunca zihnim, Cesur Yürek filmindeki bir sahneye gitti. Bana göre, sinema târihinde ihânetle ilgili en güzel sahne. William Wallace, kim tarafından ihânete uğradığını öğrenince sendeler, ayakta duramaz. Kılıcını atıp yere uzanır. Oysa ihânet eden arkadaşı, kızacağını, öldürmeye yelteneceğini zannetmiştir. Wallace, tek kelime etmez. Mücâdeleyi bırakır. Mert, yiğit bir adamı ne hâle düşürdüğünü gören hâin ise şaşkındır. Kimsenin yenemediği adam, ihânetin ağırlığı ile yıkılmıştır. İçinden “Ben ne alçak, ne iğrenç adamım” dediğini bakışlarıyla seyirciye hissettirir.

Bizim oralarda bir söz vardır: Alnı terlememek. Utanmayı, sıkılmayı bilmeyen adamlar için “Alnı terlemiyor” ifâdesi kullanılır. Davutoğlu’nun alnının terlemesini hafife alanlar var. Esas, alnı terlemeyenlere bakmak lâzım. Acaba Davutoğlu’nun mücâdeleden vazgeçmesine sebep olunca kendilerini nasıl hissetmişlerdir? Başarılı mı yoksa iğrenç mi? O ter damlalarını acziyet mi sanmışlardır yoksa “Biz niye terlemiyoruz?” diye sıkılmışlar mıdır?

Vedâ konuşmasıyla ilgili bir başka haber ise Mehmet Davutoğlu’nun, babasını ayakta dinliyor olması. Bu haberde ise Bülbülü Öldürmek filmine gittim. Avukat Attikus, mahkemede savunmasını yaparken çok zorlanır. Terler. Kızı da dinleyenler arasındadır. Attikus, dâvâyı kaybeder. Mahkeme salonundan çıkarken bir zenci, kızına seslenir:

“Ayağa kalkın! Babanız geçiyor.”

Dünkü yazımda da belirttiğim gibi çocuklarımızı kaybedersek her şey boş. Konuşurken sesi titremek, alnı terlemek, ne büyük insânî vasıflar. Daha büyüğü ise bir baba bunları yaşarken oğlunun ayakta dinlemesi.

Babanızla gurur duyun Mehmet Davutoğlu! O da sizinle gurur duysun.

BU DA BAŞKA BİR BABA

Ahmet Davutoğlu Başbakanlığı bırakacağını açıklayınca Melih Gökçek, Twitter’da coştu:

“Bizde bir gelenek vardır. Hareketin büyükleri bir karar verdi mi bize onu tartışmak değil, verilen karara uymak gerekir.”

Hangi gelenek acaba? Böyle bir gelenek var da sana niye işlemiyor? Hareketin büyükleri senin gitmene karar verdiğinde niye kaldın?

“Önemli olan karşılıklı saygı. Sayın Davutoğlu’nun vedâsı son derece seviyeli ve birleştirici. İşte bizim gücümüz buradan geliyor.”

Sen de yap, seviyeli ve birleştirici bir vedâ konuşması. İnan ki zor değil. Başarabilirsin. Yapabilirsin. Bir dene arkası gelir. Söz veriyoruz, birleşeceğiz.

Sen yeter ki o vedâyı yap, Aylin Nazlıaka, Kılıçdaroğlu, herkes hakkını helâl eder. Yeter ki vedâ et.

Davutoğlu, “İstenmediğim yerde durmam” dedi. Sen niye duruyorsun?

Bak, hepimiz gerçeği biliyoruz. Ankara’nın su meselesinde hükûmet bilerek sessiz kaldı ki pes edip gidesin. Kızılırmak’tan su getirdin gene gitmedin.

Lütfen dene. Yapabilirsin. Başarabilirsin. İnan ki zor değil.

Hadi be haci, yap bir güzellik!

Yalnız, giderken sakın veliaht bırakma! Oğlunu da al emi!

Yazının kaynağına ulaşmak için tıklayınız.