CİNNET!

ÂYET-İ KERÎME

Ey Peygamber! Dinlerine uymadıkça Yahudiler de Hrıstiyanlar da senden asla hoşnut olmayacaklardır.

Bakara, 120.

HADÎS-İ ŞERİF

Dünya tatlı ve caziptir. Allah sizi dünyada egemen kılacak ve nasıl davranacağınıza bakacaktır. Dünyadan ve kadınlardan sakının.

Müslim, Rikak, 99.

SÖZÜN ÖZÜ

Bir düşünce için ölümü göze almak, kendini feda ediş değil; hayatı anlamlandırmaktır.

İsmet Özel

Kategori : / TEFEKKÜR

Okunma Sayısı: 2212

Yazar: Ahmet Selim

CİNNET!

Bir kesit

Boyalar parıltılar, yaldızlar altında sapır-sapır dökülen bir hayat tarzımız var.

Açıyorsun bir televizyon kanalını 7′den 70′e herkes şıkır şıkır oynuyor! Yanımdaki beni söylenirken görünce “Niye bu kadar kızdın?” diye sormaktan kendini alamadı. Kızmak değil, zaman zaman ürperiyorum, dehşete düşüyorum. Bu bir cinnet manzarasından farksız.

Parmak ucundan alınan kan, tahlil için yeter. Oradaki kan ne ise; ciğerdeki, beyindeki kan da odur.

Tam şu satırları yazarken, zırıldayıp duran televizyondan bir cümle yükseldi: “Paran yoksa bu dünyada bir hiçsin!”

Varsa da hiçsin be kardeşim! Hâlâ öğrenemedin mi ki, herkesin sadece kendini düşündüğü bir dünyada herkes hiçtir. Medeniyetin toplam planında hiçtir. Ferdî ve istisnaî iç zenginlikler ayrı bahistir; hepimizin bir müşterek hasılası var, sosyal hayatı ortaya koyan. İşte orada hiçiz. Orada insanı insan yapan değerlerin yeri yok; o bir denklemdir, bir kompozisyondur ve orada insana yer ayrılmamış. “Hiç” demek bu demek işte.

Hayatımız hatırladıklarımızdan oluşur, hiçbir şey hatırlamayan insan hiç yaşamamış demektir. Hayatımız nefsimizden ibaret değil. Biz birileriyle birlikte yaşayacağız ve birileri bizim içimizde yaşayacak ki gerçek bir hayatımız olsun.

- “Ne düşünüyorsun?”

- “Kendimi!”

Vah zavallı vah! Düşün düşün, zordur işin.

Sevgi, paylaşarak bütünleşmektir. Lafla, edebiyatla sevgi olmaz… Birbirimizin kalbinde ve hayatında bir yerimiz olacak. Ölsek de olacak. Bediüzzaman’ın “Firkat olmasaydı ölüm yol bulamazdı” mealinde bir sözü var. Bunun arka planı şudur: Gidenlere olan bağlılığımız bize ölümü munisleştirir, onlarla beraber bizden bir şeyler gittiğini hissetmek de bizi ölüme alıştırır. Sevgi öyle büyük bir nimettir ki, (ama asliyetiyle öyle büyük bir nimettir ki); insanı, tevhidî saadetlere eriştirir. Yalnızca hayatı değil, ölümü bile güzelleştirir. Ebediyet yolcusu, sevgi coşkusuyla hasretlerinde bile vuslatı yaşar.

… Şimdi bizim hayatımızda sevgi var mı? İnsan, insanı insan yapan değerleri unutan; gerçek sevgiyi nasıl hatırlayacak?

Nefsaniyet düzenindeki sevgi edebiyatı, “karanlıkta ıslık çalma” psikolojisinin ifadesidir. Cesareti, güveni, sevgiyi varmış gibi gösterme psikolojisinin!

İnsan, en büyük yalanı kendine söyler; çünkü kendini aldatmayanda her zaman umut vardır. Islıkla, davulla, zurnayla nefsaniyet zindanının yüreğimizi daraltan karanlığını dağıtamayız. Karanlıkta ıslık değil senfoni çalsan bir şey ifade etmez.

Hüseyin Hatemi, bir gün çok güzel bir hikâye anlattı: “Yanıyor mu yeşil köşkün lambası” türküsü söylenirken bir arkadaşı ağlamış. Hayretle sebebini sorunca da arkadaşı şunları söylemiş:

Oradaki “yeşil köşk”, kalptir “lamba” da muhabbetullah…

Şimdi herkes kendine sorsun: “Yanıyor mu yeşil köşkümün lambası?”

Yanmıyorsa otur ağla. Gaflet örtüleri arama, hoplayıp zıplayıp durma. Medeniyet masalları anlatma… Nedametle yan ki, o lamba da yansın. Yansın ki; hayatımız hayata, işimiz işe, acılarımız acıya, sevgilerimiz sevgiye benzesin.

Yılın başı sonu hikâyesi değil, normal kesit böyle. İstisna gibi görünenlerin de epeyce fire verdiklerini biliyoruz. Duyarlılık ve sorumluluk damarlarımızda daralma var. Ef’âlimiz elfâzımızla bağdaşmıyor. İftira’ya bile munis bir kılıf bulma arayışında olanlara rastlanıyor. Nefsimizin kara odakları kıpır kıpır oynaşıyor. İslam’ın özüne ve ruh temeline bağlı kolonları yükseltirken ihlas çimentosunu ve salâbet demirini çürük müteahhitler gibi kullanıyoruz. Zahmetli ve pahalı olur diye! Ne biçim bir kâr zarar bilançomuz vardır, beynini çatlatsan anlayamazsın.