EDEBİYAT DERSLERİNİN YAZARLIĞA KATKISI

ÂYET-İ KERÎME

Ey Peygamber! Dinlerine uymadıkça Yahudiler de Hrıstiyanlar da senden asla hoşnut olmayacaklardır.

Bakara, 120.

HADÎS-İ ŞERİF

Dünya tatlı ve caziptir. Allah sizi dünyada egemen kılacak ve nasıl davranacağınıza bakacaktır. Dünyadan ve kadınlardan sakının.

Müslim, Rikak, 99.

SÖZÜN ÖZÜ

Bir düşünce için ölümü göze almak, kendini feda ediş değil; hayatı anlamlandırmaktır.

İsmet Özel

Kategori : EDEBİYAT / YAZI VE YAZMAK ÜZERİNE

Okunma Sayısı: 556

Yazar: Hüseyin Akın

EDEBİYAT DERSLERİNİN YAZARLIĞA KATKISI

EDEBİYAT DERSLERİNİN YAZARLIĞA KATKISI Orhan Pamuk konuşmuş: “Lise edebiyat derslerinin yazarlığıma katkısı sıfır!” “Olur mu öyle şey?” diye söyleyenler kadar, “Olmaz böyle şey” diyenler de vardı bu itiraf karşısında. Ne demesini bekliyorduk ki? Sizin beklediğiniz cevabı belki de Selim İleri vermiş olabilir: “Galatasaray’da başladığım lise eğitimini Atatürk Erkek Lisesi’nde bitirdim. Yazar olmamda lise iki ve son sınıftaki Türk Dili ve Edebiyatı derslerinin büyük tesiri oldu.” Ahmet Ümit de edebiyat tutkunu öğretmenlerinin üzerinde çok katkısı olduğunu söyleyip kendini şanslı görenlerden. Başka görüş bildiren yazarlar da var.

Yazarları okuduktan sonra kendi lise tarihimi yokladım, edebiyat derslerinin benim yazma serüvenimde bir etkisi oldu mu diye? Hepten hayır dersem haksızlık etmiş olurum. İlk başta daha lise 1. sınıfta bizleri Tanpınar, Kemal Tahir, Tarık Buğra, Orhan Kemal, Sezai Karakoç, İsmet Özel, Cemil Meriç, İsmail Cem gibi daha birçok yazarın eserleriyle tanıştıran edebiyat öğretmenimize haksızlık etmiş olurum. Edebiyat dersinin not tarafına gelince, ben yine de hep 1 (bir) almayı tercih ederdim. Edebiyat öğretmenim de bu tercihime saygı duyardı. Asıl benim yazarlığıma katkı sağlayan dersler matematik, fizik ve fıkıh dersleriydi (İmam-Hatip Lisesi öğrencisiydim). Bir arka sıra öğrencisi olarak bu derslerde kendi yalnızlığıma çekilir, kendi gündemimle baş başa kalıp yazılar yazar şiirler karalardım. Kendime bu derslerde arka sıralarda bir dünya kurmuş olmasaydım belki de şimdi sadece kalbi değil kalemi de kırık biri olarak ortalıkta dolaşıp duracaktım.

İSTEMEK, İSTEMEYİ BİLMEKTİR

Çoğumuz yazma arzusu ile yanıp tutuşuruz. Bu son derece önemli bir duygu. İstemek, istemeyi bilmektir çünkü. Bir sonraki adım, istediğini gerçekleştirebilme cesaretini göstermektir. İnsan istediği şeyi yerine getirmediği sürece o tutkunun cenderesi altında inleyip durur. İstediğiniz şey istemeye uygun bir şey ise o kendini sizde gerçekleştirir. Yazmak da böyledir. İlk cümle, ilk dize, ilk satırla başlamak lazım. Kendi yeteneksizliğini ilhamın verilen randevuya gelmeyişine bağlayanlara ne demeli bilmiyorum. İnsan ilhamdan evvel davranmalı kaleme ve de kâğıda. Sen başla o arkandan gelir. Madem okumak sende yazma sorumluluğu oluşturuyor ve bu mesuliyetin altında eziliyorsun, öyleyse gözünü karatmadan kapa ve gözün kapalıyken gördüklerini yaz. Beklemeden hemen yaz, sonra kaleminin ucuna kadar gelen ne varsa uçup gider. İnsan gözü kapalıyken daha iyi görür, gözü açıkken göremediği şeyleri. Unutma, bir cümleye girmek bilmediğin bir sokağa dalmak gibidir. Sen yürü sokak seninle ilerleyecektir. Kim bilir sokağın sonunda neler vardır? Kim bilir kim seninle karşılaşmayı bekliyordur oralarda bir yerde tam köşeyi dönerken. Yazılmamış öyküler, ilk dizeyi bekleyen şiirler, adını bulamamış denemeler, kahramanına küsmüş romanlar hepsi orada seni belki de yüzüncü kez karşılarına çıkasın diye bekleyip duruyordur.